"Toen hij verdween, was hij in de greep van angst. Hij zei tegen me: 'Wees voorzichtig als je buiten bent'. Ik vrees dat hij in een psychosekte is beland: de rechters moeten de zaak niet sluiten." Het beroep van de moeder van Alessandro Venturelli

"Beste rechters, de vermisten worden niet gearchiveerd" : deze keer wordt de wanhopige oproep gedaan door Roberta Carassai, de moeder van Alessandro Venturelli , die op 5 december 2020 in Sassuolo verdween. "Sinds die dag heb ik in spanning overleefd en een zeer pijnlijke strijd gevoerd. Ik heb met de trein en het vliegtuig gereisd om de plaatsen te bereiken waar iemand me ook maar een kleine hoop gaf om mijn zoon terug te vinden", vertelt ze vandaag aan FqMagazine.

De onderzoeken Over minder dan een maand, op 8 juli, vindt de hoorzitting plaats voor het derde verzoek tot seponering van de zaak door het Openbaar Ministerie van Modena. Dit verzoek komt nadat Roberta hetzelfde Openbaar Ministerie had gevraagd om, samen met haar advocaten Claudio Falleti en Giovanna Ferrari, een Europees opsporingsbevel uit te vaardigen. Het gaat om een ​​eenvoudige machtiging (nog niet verleend) om door te gaan met huiszoekingen in het buitenland waar meldingen van waarnemingen van de jongen binnenkomen. Voor Roberta begon het onderzoek al vanaf het begin verkeerd: " Het Openbaar Ministerie heeft aanvankelijk een dossier wegens vrijwillige afwezigheid geopend , 'het moet een grap zijn', zeiden ze, maar ik wist dat het niet zo was. Het was nodig om onmiddellijk in te grijpen. Ze hebben een jongen die echt hulp nodig had, niet geholpen, hij zat in een diepe crisis", vertelt ze. Roberta legde ondertussen, in de uren direct na de verdwijning, waarvan we weten dat ze de belangrijkste zijn, de onderzoekers de medische rapporten voor die de kwetsbare toestand van de jongen bevestigden. Slechts twee dagen eerder had ze hem vergezeld naar een psycholoog en had hij zijn moeder gevraagd om aan de sessie deel te nemen. "In die vier jaar is er niets gedaan, omdat hij een volwassen jongen is ", vertelden ze me. "De beelden van de bewakingscamera's hadden gemaakt moeten worden, hij had onmiddellijk gezocht moeten worden." Een van de landen waar de vrouw persoonlijk naar haar zoon ging zoeken, was Nederland , want vier dagen voor zijn verdwijning had Alessandro op zijn telefoon wat onderzoek naar het onderwerp gedaan en hij was altijd al gefascineerd geweest door het land van de tulpen . "Op de mobiele telefoon van mijn zoon (die hij thuis had laten liggen voordat hij verdween, red.) – voegt ze eraan toe – stond ook een open Google-pagina met de vertaling van wat een uitwisseling van berichten in het Engels leek te zijn. Uit de inhoud bleek dat hij communiceerde met iemand die Alessandro's gewoonten goed kende, hij wist ook dat hij doordeweeks vaak bij zijn tante lunchte." Op deze telefoon vond Roberta, samen met IT-consultant Salvatore Filograno, alleen de vertalingen, maar niet de persoon aan wie ze gericht waren. "Helaas hebben we mogelijk informatie over eerdere gesprekken overschreven. Als rechercheurs de telefoon onmiddellijk hadden meegenomen, hadden we deze persoon kunnen vinden ." In de twee weken na haar verdwijning zetten rechercheurs alle beschikbare middelen in om in de omgeving van Sassuolo naar haar lichaam te zoeken, wat tot een onverwacht resultaat leidde: ze vonden het levenloze lichaam van een vrouw die tien jaar geleden verdween.

Alexander Waarom zat de jongen in zo'n moeilijke situatie? Zijn moeder vertelt ons: "Hij sliep al tien dagen met me, hij was constant angstig . 'Wees voorzichtig als je onderweg bent', zei hij dan, hij wilde me beschermen. Op zijn vijftiende, anderhalf jaar, kreeg hij een zwaar motorongeluk en raakte in coma . Sindsdien was hij altijd een beetje onrustig, maar het werd erger toen hij getuige was van de dood van mijn broer, met wie hij een hechte band had. Kort daarna kreeg ik ook kanker, en toen ik klaar was met de laatste chemotherapie, kreeg hij een zenuwinzinking. Ik had verlof genomen om voor hem te zorgen, er was een speciale band tussen ons. Ik heb mezelf vaak verteld dat hij mijn ziekte in verband bracht met de dood van mijn broer; in zijn kwetsbare geest weigerde hij mijn mogelijke verdwijning. We hadden een buitengewoon mooie relatie en hij was doodsbang om me te verliezen. Hij was voor alles van me afhankelijk." Van zijn vrienden, die zijn hele leven dezelfde waren, verwachtte niemand dat Alessandro spoorloos zou verdwijnen. Voor haar moeder zocht ze een plek waar ze kon schuilen, om te ontsnappen aan een situatie die ze niet wilde meemaken. Roberta is naar Nederland en ook naar Roemenië geweest, na een aantal redelijk geloofwaardige berichten uit Boekarest, "maar zonder toestemming voor onderzoek vanuit Italië kunnen ze de zoektocht niet voortzetten. Ik was degene die de politie van Modena instructies en nummers gaf van mensen die zeiden hem gezien te hebben, maar mijn zoon is niet hun prioriteit, vertelden ze me," legt ze uit. Carassai heeft meer dan alleen hoop, een zekerheid in zich: "Mijn zoon leeft, ik weet zeker dat hij niets extreems heeft gedaan, ook omdat het enige grondige wat de autoriteiten hebben gedaan de zoektocht naar zijn lichaam was. Ik vrees dat hij als zwerver leeft of dat hij betrokken was bij een psychosekte . Hij kan niet terug, want hij is er niet toe in staat; hij zal zijn helderheid volledig verloren hebben."

De Jakhalzen Naast de meer plausibele berichten was er in dit verhaal ook geen gebrek aan spot of paniekzaaierij , zoals altijd gebeurt met de families van vermiste personen, wier kwetsbare toestand een vruchtbare bodem vormt voor dit alles. Zoals het anonieme telefoontje waarin Roberta te horen kreeg: "Uw zoon is hier, maar hij wil niet met u praten." "De politie vroeg me om naar de telefoonmaatschappij te gaan waar ik een telefoonabonnement bij heb om zelf iets uit te zoeken. Ik ging naar de carabinieri die ontdekten dat het een vreselijke grap was van een groep kinderen uit Fano. Ik werd ook opgelicht door iemand die me geld afhandig maakte door me te vertellen dat mijn zoon in handen was van Mexicaanse kartels. Na een eerste poging begreep ik het en meldde ik het. Zo nu en dan krijg ik een telefoontje van iemand die me vertelt dat Ale rust in vrede, zoals iemand wilde. Dit alles zou niet gebeuren als ze geen ruimte hadden gekregen, ik heb het over die maas in de wet waar het leven van verdwenen mensen in terechtkomt", besluit de moeder van de jongen die vijf jaar geleden verdween.